The Cure – Romantična tuga i večna ljubav

Dok preslušavamo četrnaesti studijski album „Songs of a Lost World“ legendarnih  The Cure, koji dolazi nakon pauze od 16 godina, pravi je trenutak da se podsetimo zašto su The Cure postali mnogo više od muzike – oni su emotivni vodiči kroz sve one mračne, nežne i suptilno lepe delove života koje samo oni znaju da osvetle svojim notama i stihovima.

The Cure su osnovani 1976. godine u Crawleyu, Engleska i jedan su od najuticajnijih bendova alternativne rock scene. Na čelu sa jedinstvenim Robertom Smithom, bend je postao oličenje melanholičnog zvuka i lirike koja se obraća izgubljenim dušama i svima onima koji su ikada osetili težinu tuge i radost mračnog intimnog sveta.

Od svojih skromnih početaka kao punk bend inspirisan zvukom Sex Pistolsa i Siouxsie and the Banshees, The Cure su brzo pronašli svoj specifični izraz, eksperimentisali su sa zvukom i tekstovima, stvarajući muzičku zaostavštinu koja danas odzvanja u srcima miliona. Prvi album, „Three Imaginary Boys“ (1979.), prikazao je bend u povojima, istražujući zvuk koji se kretao između post-punk sirovosti i new wave melodija. No, prava magija The Cure počinje ubrzo nakon toga, sa izlaskom albuma „Seventeen Seconds“ (1980.), kada se oblikuje ono po čemu će bend postati poznat: tamni, introspektivni tonovi sa specifičnom melanholičnom atmosferom.

Muzički stil The Cure se razvijao kroz decenije, poput emocionalnog platna na kojem je Smith slikao bogate pejzaže svojih unutrašnjih svetova. U ranim danima, The Cure su bili post-punk bend, duboko uronjen u sumorne pejzaže svog vremena. Ipak, vrlo brzo, uz uticaj sopstvenih emocionalnih lutanja i previranja, počinje se razvijati jedinstveni gothic rock izraz benda. Smithov prepoznatljiv glas, setan i istovremeno topao, izdvaja se kao centar njihovog zvuka, dok gitarske melodije stvaraju sanjivu, gotovo halucinantnu atmosferu. Bend eksperimentiše sa sintisajzerima, duboko rezonantnim bas linijama i razuđenim bubnjevima, stvarajući zvučni svet u kojem se mračne misli osećaju gotovo opipljivo.

Kroz 1980-te, The Cure su doživeli značajnu muzičku evoluciju. Albumi „Faith“ (1981.) i „Pornography“ (1982.) predstavljaju mračne tačke u njihovom opusu, gde muzika postaje sve kompleksnija, teža, prožeta teskobom i osećajem propasti. No, sredinom osamdesetih, sa izlaskom albuma „The Head on the Door“ (1985.) i „Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me“ (1987.), bend doživljava kreativno osveženje, istražujući pop elemente i postajući sve popularniji. Smithova potreba za istraživanjem granica muzičkog izraza vodi ih u pravcu koji će obeležiti The Cure kao bend koji može da kombinuje melanholiju sa plesnim ritmovima i zaraznim melodijama, bez gubitka dubine.

Album „Three Imaginary Boys“ postavlja temelje zvuka benda, ali je sa „Seventeen Seconds“ bend zaista našao svoj izraz. Ovaj album je početak „gothic trilogije“, koju zajedno sačinjavaju i albumi „Faith“ i „Pornography“.

„Faith“ je intimno putovanje kroz bol i samoću, dok je „Pornography“ verovatno jedan od najtežih albuma u njihovom opusu – mračan, beskompromisan, u kojem Smith razotkriva najdublje delove svoje psihe. Pesme kao što su „The Figurehead“ i „Siamese Twins“ nisu samo muzika, već emocionalna iskustva koja vas uvlače u vrtlog tuge i očaja.

„The Top“ objavljen 1984. godine, a nastao u periodu kada je Robert Smith bio gitarista benda Siouxsie and the Banshees, i ubrzo nakon albuma „Blue Sunshine“ za kratkotrajan Smithov muzički projekat The Glove, predstavlja svojevrstan tranzicioni album ka svetlijem zvuku.

„The Head on the Door“ donosi hitove poput „In Between Days“ i „Close to Me“, pesme koje kombinuju melanholični duh sa življim ritmovima. „Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me“ nastavlja u ovom duhu, sa pesmama koje su lirski kompleksne i muzički raznovrsne, istražujući teme ljubavi, strasti, ali i otuđenosti.

Vrhunac njihove popularnosti dolazi sa albumom „Disintegration“ (1989.), remek-delom koje mnogi smatraju najboljim u njihovoj karijeri. Ovaj album je srž zvuka The Cure, prožet osećanjem gubitka i čežnje. Pesme poput „Pictures of You“ i „Lovesong“ postale su himne onih koji traže utehu u muzici koja razume njihove najdublje emocije.

Devedesete donose nastavak istraživanja sa albumima „Wish“ (1992.) i „Wild Mood Swings“ (1996.), dok je album „Bloodflowers“ (2000.) povratak mračnijem tonu, kao poslednje poglavlje još jedne trilogije koju Smith naziva „Bloodflowers trilogijom“ zajedno sa „Pornography“ i „Disintegration“.

Kroz ovaj vek, The Cure nastavljaju da istražuju muziku kao umetnički izraz svog emotivnog univerzuma, iznova dotičući duboke teme koje su ih oduvek definisale.

Nakon „Bloodflowers“, 2004. godine stiže „The Cure“, album koji se oseća kao intenzivna eksplozija kontemplacije i zvučne snage, spajajući karakteristične tamne melodije s težim, gitarskim izrazom. Iako mnogi fanovi vide ovaj album kao radikalan zaokret, on otkriva neprestanu želju benda da proširuje sopstvene granice.

„4:13 Dream“ iz 2008. godine donosi novi set pesama koje balansiraju između svetla i tame, obojene živopisnim, gotovo sanjivim slikama. Iako svetliji i manje težak u poređenju sa prethodnim albumima, „4:13 Dream“ nosi taj karakteristični osećaj čežnje, podsećajući nas na univerzalnost emocija koje The Cure neprekidno prenosi kroz decenije. Kroz ove albume, bend nam pokazuje da je njihova muzička i umetnička zrelost beskonačna, večno mlada i sposobna da se transformiše, baš kao što to čini i sam život.

The Cure su mnogo više od običnog benda – oni su postali simbol generacije i subkulture. Njihova muzika, sa svojim jedinstvenim spojem tuge i lepote, privukla je ljude iz svih krajeva sveta. Postali su glas onih koji se osećaju drugačije, onih koji se bore sa sopstvenim demonima.

The Cure je otvorio vrata gothic rock-u i dark wave zvuku, inspirišući brojne bendove, od Depeche Mode i Joy Division, do savremenih izvođača kao što su Interpol i Editors. Njihov uticaj vidljiv je ne samo u muzici, već i u modi i načinu na koji generacije izražavaju svoja osećanja kroz estetiku i stav prema svetu.

Muzički opus benda The Cure je neprocenjiv. Njihova muzika nije samo zvuk, već putovanje kroz emocije koje mnogi ne mogu da izraze rečima. Robert Smith, kao vizionar i umetnik, dao je svetlu i tamnu stranu muzike, dozvolivši da bol, melanholija i nada postanu sastavni deo umetnosti. Njihovi koncerti nisu obični nastupi – to su emocionalna putovanja u kojima svaki ton, svaka reč i svaki pogled sa bine odražava težinu i lepotu njihovog stvaralaštva. The Cure su pokazali svetu da muzika može biti mnogo više od zabave – može biti način da se nosimo sa životom, način da razumemo sebe i druge.

The Cure će zauvek ostati bend koji nas podseća na lepotu tuge, na ono što znači biti ranjiv, i na snagu umetnosti koja leži u mogućnosti da dirne najdublje delove našeg bića. Njihova muzika nastavlja da inspiriše, da nas pokreće i da nam pruža utehu, dok nas vodi kroz pejzaže sopstvene duše.

Poslušajte ovde nekoliko pesama s najnovijeg albuma „Songs Of A Lost World“:
A Forest | The Hanging Garden | Just Like Heaven | Never Enough

Napisao Sir Basil Higginbottom. Preuzeto s prijateljskog sajta FatHipster.